Rozdział 55 "Strach"

Dziewczyna nadal nie potrafiła uwierzyć w to, co poprzedniego dnia powiedziała jej Ana. To wciąż do niej nie docierało. Zamazany obraz stojącej przed nią, roztrzęsionej, walczącej ze sobą blondynki nadal tkwił na jej podrażnionych przez gorące łzy powiekach. Cały czas widziała jej błądzące spojrzenie. Rozumiała ją. Starała się zrozumieć co czuła. Żałowała, że tak na nią naskoczyła, ale należało jej się… Prawda w oczy kole, prawda?

Niezdarnym ruchem przetarła zaspaną, opuchniętą twarz swoją niewielką dłonią. Na samą myśl o tym, że tego dnia znów będzie musiała spotkać się z Nikodemem odechciało jej się żyć. Piękny sen o szczęściu okazał się tylko i wyłącznie oszustwem i złudzeniem, wystarczyło, że Parker znów pojawił się w jej już uporządkowanym życiu. Jak widać, nie udało jej się uporządkować go na długo.  

Nagle usłyszała trzask zamykanych drzwi, a po chwili ciche przekleństwo, które wydostało się z czerwonych ust Leny. Brunetka spojrzała w jej stronę i zauważyła, że ciemnooka niosła w rękach dużą, plastikową tackę. Kiedy zauważyła, że jej przyjaciółka przygląda się jej, uśmiechnęła się blado. Wcale nie miała ochoty, by z nią rozmawiać. Nie chciała rozmawiać z nikim po tym jak poprzedniego wieczoru wróciła cała zapłakana, upita i roztrzęsiona. Tak, zostawienie jej pod opieką Ashley, nie było dobrym pomysłem.

-Wybacz, nie chciałam cię obudzić...- mruknęła, siadając na brzegu łóżka Nowińskiej, na co ona odsunęła się w bok, tym samym robiąc obok siebie miejsce dla blondynki, która od razu klapnęła przy zielonookiej.

-Nie obudziłaś mnie, już chwilę nie spałam- oznajmiła krótko.

-Jak się czujesz? Wczoraj nie wyglądałaś najlepiej...- stwierdziła, podsuwając pod nos przyjaciółki tacę, na której w wysokiej szklance stał pyszny sok pomarańczowy, a obok aromatyczne, świeże gofry z truskawkami, które aż prosiły się by je zjeść. Vic niemal od razu usiadła wygodnie, kładąc na swoich kolanach śniadanie.

-Czuję się lep... Nie-pokręciła głową, karcąc samą siebie za to, że miała zamiar skłamać.- Czuję się fatalnie, bo wiem, że zniszczę sobie życie- westchnęła, przyglądając się apetycznie wyglądającemu daniu. - Mam wybór... Zniszczę je sobie lub Niall'owi- uniosła do swoich spierzchniętych warg wielką szklankę i delikatnie ją przechyliła, by napić się soczystego napoju i zaspokoić palące pragnienie. W tym samym momencie do jej sypialni wszedł Mulat, który na widok zmarnowanej Victorii posłał tylko współczujący uśmiech w jej kierunku. -Hej...- mruknęła Vic, wkładając do ust malutki kawałek gofra.

-Widzę, że śniadanie smakuje... - powiedział zadowolony z siebie Zayn, opierając się o framugę drzwi.

-Tak, jest pyszne... Ty je zro... - zaczęła, lecz po chwili zrozumiała, że dokończenie tego pytania i tak nie miałoby sensu.- Ah, tak. Przecież Lena nie potrafi...- uśmiechnęła się pod nosem, tym samym wywołując na twarzy blondynki oburzenie. Nadal robiła takie same miny kiedy udawała, że się obraża.

-Twierdzisz, że nie potrafię gotować?- spytała zdziwiona, na co Zayn zaśmiał się cicho.

-Tak... Tak twierdzę- uśmiechnęła się brunetka, nieśmiało spoglądając w stronę Malik'a, który właśnie siadał na brzegu łóżka. Chłopak złapał ciemnooką za dłoń i czule musnął jej zewnętrzną stronę.

-Jesteś najlepszą kucharką jaką w życiu spotkałem...- szepnął z uśmiechem, patrząc prosto w jej ciemne oczy. Nowińska zachichotała cicho, czując sarkazm, który unosił się w powietrzu.

-Cieszę się, że jesteście szczęśliwi...- przyglądała się im z podziwem.

Nastała krępująca cisza, która powoli zaczynała męczyć wszystkich. Victoria już kończyła jeść przepyszne śniadanie, przyrządzone przez Malik'a. Lena wyczuwając napiętą atmosferę westchnęła głośno i bez słowa zabrała z kolan brunetki pustą tackę, po czym wyszła z pomieszczenia, zostawiając swoją przyjaciółkę sam na sam z Mulatem. Brunet postanowił odezwać się jako pierwszy.

-Vic... - zaczął chłopak, a Nowińska bardziej owinęła się kołdrą, gdyż zorientowała się, że leży w samej bieliźnie. - Wiesz, że wcale nie musisz zgadzać się na to, żeby on cię tak traktował? To nie jest w porządku. On cię szantażuje. Przecież... Gdybyś powiedziała na policji to co on ci zrobił, uznaliby, że Niall działał w twojej obronie, bo przecież tak było. Nie zamknęliby jego tylko Nicka...

-Wiem... Ale to nie jest takie łatwe. Nick nie jest głupi. Jego ojciec wynająłby najlepszych adwokatów tylko po to, żeby go stamtąd wyciągnąć. Za to mściłby się na mnie jeszcze bardziej... Bóg wie do czego mógłby się posunąć- westchnęła, spuszczając głowę.- I tu nie chodzi tylko o mnie... On...

-On? - ponaglił ją Zayn. Przeczuwał, że nie będzie to łatwe dla Victorii. -Nie bój się, powiedz- uśmiechnął się czule.  

-Powiedział, że jeśli nie będę z nim to... To nie będę z nikim... On nie da mi spokoju- wyznała.

Nawet nie wyobrażała sobie tego, że mogłaby spędzić resztę życia z tym dupkiem, który liczy się tylko i wyłącznie ze sobą. Który dba tylko to siebie... Chce by tylko jemu było dobrze.

-On cię zmusza do związku, Victoria! Nie jesteś z nim szczęśliwa, przecież wszyscy o tym wiemy- usiadł bliżej brunetki, która jak najbardziej starała się zasłonić swoje półnagie ciało. -On nie może tobą rządzić. Nie możesz dać sobą pomiatać jak jakąś ścierą. To, że on nie ma do ciebie szacunku, nie znaczy, że możesz na to pozwalać... - mówił, próbując dotrzeć do rozumu dziewczyny. -Oczywiście, musisz wiedzieć, że niezależnie jaką decyzję podejmiesz, będziemy przy tobie i będziemy cię wspierać. Możesz na nas liczyć... - uśmiechnął się pokrzepiająco.

-Zayn... Ja wiem, że mam w was wsparcie, ale ja... ja po prostu się boję. Boję się go. Wiem, że kiedy powiem mu, że to koniec, może mi coś zrobić. A jeśli nie zrobi nic mi, to pewnie zabierze sie za Niall'a, a tego sobie nie wybaczę- oznajmiła, spoglądając na drzwi, w których właśnie pojawiła się Lena.

-Mam pewien pomysł... - zaczęła blondynka, podchodząc bliżej i siadając na kolanach swojego ukochanego. - Jeśli już zdecydujesz się powiedzieć mu, że nie masz zamiaru z nim być, zrób to w parku lub miejscu, gdzie nie będziesz sama. W pobliżu mógłby stać Zayn, tak na wszelki wypadek, gdyby Nick chciał wywinąć jakiś numer- zaproponowała, co spotkało się z przytaknięciem ze strony Malik'a.

-Myślę, że Liam i Lou też byliby skorzy do pomocy, więc z tym nie będzie większego problemu...- dodał Zayn, spoglądając na Victorię, która wyraźnie miała mętlik w głowie. Strach nadal paraliżował jej ciało, nie wspominając już o umyśle.

 Strach jest naszym największym wrogiem. Czyż nie przez niego właśnie często tracimy szansę na lepsze życie, na podjęcie właściwej decyzji? Działamy w stresie robiąc wszystko, tylko po to by pozbyć się go. By pozbyć się tego wstrętnego uczucia. Bo boimy się porażki. Ale... Przecież jeśli nie spróbujemy, nigdy nie przekonamy się czy było warto, czy mogłoby nam się udać. Kiedy próbujemy czegoś dokonać, nie ma klęsk… A gdy poddamy się bez walki, to już jest prawdziwa przegrana. Już zawsze będziemy rozmyślać na temat 'co by było gdyby...'. To już nigdy nie da nam spokoju.

Victoria była tego świadoma, lecz nie potrafiła nawet wyobrazić sobie rozmowy, którą powinna przebyć z Nickiem. Nie mogła wyobrazić sobie samej rozmowy, to fakt, ale co gorsza... bała się jej skutków...

-Więc... co planujesz zrobić? - jak zwykle, Lena nie wykazała się zbytnią cierpliwością, na co jej młodsza przyjaciółka wzięła tylko głęboki oddech, tak jakby planowała już udzielić odpowiedzi, ale po chwili ze świstem wypuściła powietrze z płuc. Nie mogła udzielić odpowiedzi, skoro sama jej nie znała. Dziewczyna spojrzała zbolałym wzrokiem na pannę Prógowicz.

-Ja... Nie wiem, naprawdę nie wiem co powinnam zrobić- westchnęła głęboko, znów wpatrując się w białą niczym śnieg pościel. - Sama chciałabym wiedzieć...

-Nie bój się, nie zostawimy cię samej z tym bydlakiem- zapewnił Zayn.

-Nie to stanowi problem... Ja po prostu nie chcę ryzykować...

-Czego ryzykować? Zachowujesz się jakbyś nadal była nim kompletnie zaślepiona! Próbujemy ci pomóc, ale ty znowu nawet nie chcesz nas słuchać! - cierpliwość Leny zdecydowanie dobiegła końca.

Mulat z całych sił pragnął jakoś uspokoić blondynkę, lecz ta wpadła w taką złość, że nawet jego szepty i delikatne gładzenie jej ramion nic nie dawały. Zrozumiał, że najwyraźniej po prostu musiała wylać z siebie wszystko to co miała na sercu.

-Posłuchaj... Jak tak dalej pójdzie on znów zacznie się do ciebie dobierać, to jest pewne. Chcesz do tego doprowadzić? Chcesz spędzić resztę życia z tym gnojkiem tylko dlatego, że boisz się mu postawić?!- krzyknęła, nerwowo wstając z kolan swojego ukochanego.- Ja nie mam zamiaru patrzeć na to jak marnujesz sobie życie... Albo zdecydujesz się na ten krok teraz, albo zostaniesz z tym wszystkim sama, a wiesz jak może się to skończyć! -wyrzuciła z siebie ze złością.

Wcale nie chciała ująć tego tak ostro, nie chciała sprawić swojej przyjaciółce przykrości, lecz jedynie przemówić jej do rozsądku. Kochała ją jak rodzoną siostrę, martwiła się o nią. Patrzenie na to jak Vic męczy się z Nickiem wprost wypalało jej dziury na sercu. Nie potrafiła stać bezczynnie i patrzeć aż brunetka całkowicie ulegnie wszystkim rozkazom i warunkom Parkera. Musiała ją uratować, a jedynym wyjściem z tej sytuacji było postawienie tego na jedną kartę. Albo wszystko, albo nic.

-Lena, słońce, proszę cię nie krzycz na nią, przecież wiesz, że dla niej nie jest to prosta decyzja... - wtrącił się Zayn, który już sekundę później został potraktowany przez blondynkę wbijającym w ziemię spojrzeniem. Postanowił zamilknąć.

Cisza.

Tylko ona wypełniała pomieszczenie, w którym wszyscy się znajdowali. Panowała wszędzie, lecz nie w głowach tej trójki. Wszyscy wręcz nie potrafili uciszyć głosów, wciąż krzyczących w ich umysłach. Pragnęli chwili spokoju, by móc podjąć dobrą decyzję... Lecz w takim hałasie nie można było podjąć tej właściwej, czyż nie?

Lena nie miała już ochoty stać i wpatrywać się w zamyśloną, będącą w swoim świecie Victorię. Najzwyczajniej odwróciła się i wzbudzając zdziwienie w oczach Zayn'a, skierowała się ku wyjściu z pokoju. Mulat niemal od razu szybkim krokiem ruszył za ciemnooką, gdyż chciał zamienić z nią kilka słów... To co nastąpiło kilka sekund później zdziwiło zakochanych.

-Zayn...- zaczęła brunetka, przez co oboje zatrzymali się w miejscu i wyczekiwali dalszej części wypowiedzi zielonookiej. Chłopak odwrócił się w jej stronę. Stał w progu, a tuż za nim znajdowała się blondynka, która ze zniecierpliwienia już tupała stopą. -Masz czas dzisiaj o piętnastej?- spytała, niepewnie unosząc zaszklony wzrok. Malik tylko uśmiechnął się przyjaźnie i pokiwał głową, tym samym zgadzając się.

-Moja mała, mądra dziewczynka...- mruknęła Lena. Na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

                                                        ***

Dwadzieścia minut przed godziną piętnastą brunetka niespokojnie siedziała już na jednej z ławek w pobliskim parku. Nerwowo przebierała palcami u rąk, które były okryte ciepłymi rękawiczkami. Jej delikatny, mały nos zaczął już przybierać kolor czerwony, podobnie jak zmarznięte uszy.

Wyobrażenie sobie rozmowy, którą miała odbyć za kilkanaście minut nadal sprawiało jej trudności. Gdy tylko nachodziła ją myśl odnosząca się do Nicka, miała ochotę po prostu zamknąć się w pokoju i nie wychodzić stamtąd już nigdy.

-Victoria?- usłyszała za swoimi plecami znajomy dźwięk. Nie był to głos Nicka. Gdy rozpoznała kto ją wołał, wiedziała, że nie wróży to nic dobrego.

-Co ty tu robisz?- bardzo miłe przywitanie ze strony Victorii. Szybko wstała z miejsca.

-Liam powiedział mi, że tu jesteś. Przyszedłem, bo chciałbym z tobą porozmawiać... - wyjaśnił, podchodząc bliżej dziewczyny, na co ta zrobiła 

 krok do tyłu.

-To nie jest najlepszy czas na rozmowę, Niall- pouczyła go, rozglądając się na boki, w obawie, że młody Parker postanowił zjawić się kilka minut wcześniej. 

-Możemy porozmawiać kiedy indziej? - spytała. -Proszę...

-Zależy mi na tym, żeby odbyć tę rozmowę jak najszybciej...- nalegał.

-Niall...

-Czekasz na kogoś? - również obejrzał się do tyłu, widząc jak Vic wypatruje kogoś za jego plecami. Wtedy już zorientował się o co chodzi. To nie mogło skończyć się dobrze.

-Co on tu robi?!- wrzasnął na powitanie Nick, zgrabnie omijając zdezorientowanego Horan'a, a zbliżając się do coraz bardziej przerażonej Victorii. Brunet złapał ją za nadgarstek tak mocno, że aż zawyła z bólu. -Mówiłem, że masz się z nim nie spotykać! Chyba wyraziłem się jasno?!-ścisnął rękę z jeszcze większą siłą, co wywołało u Victorii stłumione jęknięcie, oznaczające wołanie o pomoc.

-Puść ją! - warknął Niall, szarpiąc Parkera za ramię, lecz nawet to go nie ruszyło.

-Horan, nie wtrącaj się! To są sprawy moje i mojej dziewczyny, więc proszę oddal się w podskokach, zanim połamię ci te koślawe nogi!- syknął Nick, coraz mocniej wyżywając się na sinym nadgarstku brunetki. Blondyn początkowo szukał w głowie jakichkolwiek słów, którymi mógłby się odegrać na chłopaku, lecz po chwili dotarła do niego powaga tej sytuacji i zrozumiał, że to nie był najlepszy czas na szczeniackie docinki. Chwilę później dotarła do niego jeszcze ważniejsza sprawa... To prawda, tego dnia nie miał zbyt szybkiego refleksu. Nieprzespana noc robi swoje...

-Dziewczyny?!- oburzył się chłopak o pięknych, niebieskich oczach, w których odbijała się biel, puszystego śniegu, co jeszcze bardziej upiększało jego błękitne tęczówki. Victoria nawet w takiej sytuacji nie potrafiła powstrzymać się od podziwiania ich.

-Tak, Victoria jest moją dziewczyną!

-Dlaczego nic mi o tym nie powiedziałaś?- Niall już nawet nie wiedział co powinien o tym wszystkim myśleć. Czuł jakby wszystko na czym opierał się jego świat, runęło w gruzach.

-Aa...- jęknęła z bólu, co nawet nie ruszyło ani jednego ani drugiego chłopaka. W tamtej chwili obaj oczekiwali na jej odpowiedź. - A kiedy miałam to zrobić?- syknęła, po czym Nick poluzował uścisk, lecz nadal nie puszczał jej zsiniałego nadgarstka.

 Horan nawet nie drgnął. Przyszedł tu specjalnie po to, by oznajmić Victorii pewną bardzo ważną rzecz. Pewien fakt, który z pewnością by ją ucieszył... Nagle dowiedział się czegoś, czego nie spodziewałby się po Victorii. Nie mógł przyswoić sobie tego do świadomości.

-Niall... mógłbyś zostawić nas samych, proszę?- odezwała się niepewnie.

-Nie zostawię cię samej z nim... - stwierdził Horan, przyglądając się ze skupieniem i obrzydzeniem Parkerowi.

-Oh, no daj spokój... Przecież nic jej nie zrobię!- zakpił.

-Właśnie widzę jak nic jej nie robisz...- bąknął, wymownie spoglądając na jego dłoń, zaciśniętą na nadgarstku Vic. Nikodem z trudem puścił jej rękę.

-Niall, zostaw nas samych. Zapewniam cię, że nic mi się nie stanie...- szepnęła Victoria, niepewnie kierując wzrok w stronę kawiarni, w której przy samej szybie siedział Mulat, bacznie przyglądający się całemu zajściu. 

Blondyn również spojrzał w tamtą stronę i momentalnie załapał co miała na myśli zielonooka. Niechętnie przytaknął głową i bardzo powoli odszedł w stronę kawiarni.

-Skarbie... tak bardzo się za mną stęskniłaś, że kazałaś mi tu przyjść?- zawył z uśmiechem Nick. Swoją drogą jego uśmiech był równie sztuczny co uśmiech jego ojca... -To słodkie!

-To może byłoby słodkie, gdybym naprawdę na tobą tęskniła...- Vic teatralnie przewróciła oczami, po czym westchnęła głęboko, tym samym zyskując na czasie.

-Radziłbym ci uważać na słowa...- warknął, zbliżając się do niej na niebezpieczną odległość. Dziewczyna od razu odskoczyła w bok.

-Nie! Nie będę już na nic uważała, jasne? Zrozum, że nie mam już dłużej ochoty spełniać wszystkich twoich zachcianek. Nie będę dłużej twoją lalką, z którą mógłbyś robić co tylko sobie zapragniesz. To skończone! -rzuciła szybko, w uwadze czekając na jakąkolwiek reakcję ze strony Nicka.

-Co chcesz przez to powiedzieć?- zdziwił się, lecz nie było to udawane. Zdziwienie na jego twarzy było dziwnie autentyczne, na co Vic również była zaskoczona. Oczywiście, chwilowo zbił ją tym z tropu, przez co musiała zastanowić się nad właściwym doborem reszty słów.

-Nigdy cię nie kochałam, nie kocham i nie będę kochać. Pogódź się z tym i daj mi spokój. Już nigdy nie będziemy razem. To koniec, Nick- powiedziała niepewnie, nerwowo pocierając dłonią o przedramię.

-Nie zrobisz tego... Nie skończysz tego co między nami jest!- gwałtownie podszedł do dziewczyny i spoliczkował ją, zostawiając na jej bladym, zmarzniętym policzku, gorący, czerwony ślad dużej dłoni. Brunetka zasyczała z bólu, łapiąc się za bolący policzek. Do jej szczelnie zamkniętych oczu zaczęły napływać nieproszone łzy. - Masz jeszcze jedną szansę... Zmień swoją ostatnią wypowiedź, a wtedy ci wybaczę...

-Ty mi wybaczysz?! Chyba sobie ze mnie żartujesz! - krzyknęła, nadal trzymając dłoń, w miejscu gdzie odbiła się ręka Nicka. -Za żadne skarby świata z tobą nie zostanę! Nienawidzę cię! - wrzasnęła, powodując echo, w prawie pustych alejkach pięknego parku.

Wiedziała co brunet miał zamiar zrobić. Zmarszczyła czoło, mocno zamykając oczy i kuląc się ze strachu, w nadziei, że cios nie będzie tak mocny jak poprzedni. Na szczęście w ostatniej chwili ręka Parkera, zmierzająca ku drugiemu policzkowi dziewczyny została powstrzymana przez postawnego mulata. Malik niemal od razu zwinnie wygiął rękę chłopaka do tyłu i jednym, zdecydowanym ruchem podgiął mu nogi, przez co ten wylądował twarzą w  śniegu.

W tym samym czasie blondyn szybko podbiegł do brunetki, złapał ją za rękę i zaczął ciągnąć w stronę samochodu. Zdezorientowana dziewczyna wystraszyła się i zaczęła krzyczeć, ale kiedy chłopak przyłożył swoją dłoń do jej ust i kazał spojrzeć w swoje oczy, automatycznie uspokoiła się. Wszystko działo się tak szybko, że nawet nie panowali nad swoimi ruchami. Chwilę później już oboje siedzieli w ciepłym samochodzie, w którym za kierownicą czekał już uśmiechnięty od ucha do ucha Louis.

-Byłaś dzielna.- powiedział niebieskooki brunet, gdy tylko Vic spokojnie usiadła na tylnym, skórzanym siedzeniu.

-Nie sądzę...- bąknęła pod nosem, przyglądając się w małym lusterku, swojemu policzkowi, który już powoli zaczął sinieć.

-Myślisz, że teraz sobie odpuści? - spytał Tomlinson.

-On nigdy sobie nie odpuści- odpowiedziała ze stu procentową pewnością.

W tym samym momencie do samochodu wsiadł Malik, zajmując miejsce obok kierowcy. Szybko zapiął pasy i kazał przyjacielowi już odjeżdżać, co ten natychmiast uczynił.

-Powinnaś jak najszybciej przyłożyć coś zimnego do policzka, bo połowa twojej twarzy zrobi się sina... On ma strasznie duże ręce...- stwierdził ze zdziwieniem Zayn.

-Nie pocieszasz mnie- westchnęła ciężko brunetka, wciąż patrząc w lusterko, wiszące nad przednią szybą.

                                                        ***

Leżąc na swoim wygodnym łóżku, brunetka słyszała głośne rozmowy dochodzące z salonu, w którym znajdowało się 4/5 zespołu One Direction, Lena oraz zapewne Ashley. Bawili się w najlepsze, rozmawiając, śmiejąc się. Dziewczyna nie miała na to najmniejszej ochoty, bo wiedziała, że nie ma się z czego cieszyć.

Nagle zauważyła smugę światła, rozświetlającą jej sypialnię, która dotychczas pogrążona była w ciemnościach. Oznaczało to, że ktoś wszedł do pomieszczenia. Zielonooka leniwie zwróciła wzrok w stronę już zamkniętych drzwi. Nie rozpoznała sylwetki zbliżającej się do niej osoby, więc zaświeciła malutką lampkę nocną, dopiero wtedy zobaczyła zmartwioną twarz swojego blond przyjaciela, który chwilę później, ostrożnie usiadł na brzegu jej łóżka.

-Proszę... Przyłóż sobie...- powiedział spokojnie i podał dziewczynie lód w kostkach, owinięty w cieniutki ręcznik. Brunetka niechętnie wykonała jego polecenie.

-Dziękuję- mruknęła niewyraźnie.

-Przepraszam, że o to zapytam, ale... Dlaczego nie powiedziałaś mi o tym, że on postawił cię w takiej sytuacji? Razem na pewno jakoś poradzilibyśmy sobie.

-Skąd o tym wiesz?- zdziwiła się, od razu podnosząc się delikatnie w miejscu.

-Od Leny... Proszę, odpowiedz.

-Po prostu wolałam jakoś załatwić to sama. 

-Jakoś...- burknął pod nosem, opuszkiem palca przejeżdżając po sinej ranie, widniejącej na jej nadgarstku.

-Nie chciałam zawracać ci tym głowy...- dodała pod nosem, zabierając rękę od blondyna.

-Martwię się o ciebie- szepnął, na co brunetka spojrzała na niego i niepewnie się uśmiechnęła.

-O czym chciałeś porozmawiać, kiedy podszedłeś do mnie w parku? - starała się szybko zmienić temat, co niezbyt zadowoliło Horan’a.

-Chciałem ci powiedzieć, że Ana ze mną zerwała...- oznajmił, wprawiając Victorię w stan osłupienia... 

***

Hej!

Rozdział napisałam tak o sobie, usiadłam i napisałam. Tak wiem, nie udał mi się, jest trochę nieprzemyślany… Wybaczcie.

Przepraszam za błędy! 

Mam prośbę... Komentujcie! Prooooszę, ładnie prooooszę. ;)

Naprawdę bardzo zależy mi na komentarzach.

Czekam na komentarze, zapraszam na następny! <3