Rozdział 58 "Pobudka"

Zachęcam do przeczytania notki pod rozdziałem. :)

A teraz życzę miłego czytania...

                                                                       ~*~

Jego dłoń spokojnie spoczywała na jej brzuchu. Leżał za nią, podpierając głowę o zgiętą rękę, jednocześnie subtelnie pocierając swoim nosem o jej blady policzek. Blondynka ponownie gwałtownie zaciągnęła się powietrzem, niezdarnie ocierając mokre policzki. Miała już dość płaczu, lecz nie wiedziała co powinna zrobić w takiej sytuacji. Sytuacji bez wyjścia.

-Skarbie, proszę, uspokój się. Policja na pewno ją odnajdzie- rzekł miękko mulat, spoglądając na zmarnowaną twarz ukochanej.

-Odnajdzie?- warknęła z ironią.- Tak samo jak w Polsce?!- jej ciemne tęczówki zostały szczelnie zasłonięte przez zmęczone płaczem powieki. Prógowicz szybkim ruchem wtuliła się w tors Zayna, który niemal od razu przyciągnął ją bliżej. -A… A co… jak...- wyjąkała prosto w zagłębienie między szyją, a ramieniem chłopaka.

-Ci… No już… Uspokój się- bardzo powoli gładził ją po głowie w nadziei, że ciemnooka w końcu opanuje swoje emocje. Nie ma się jej co dziwić… Nie wiadomo jak on zachowałby się gdyby jedna z najbliższych mu osób nagle została porwana. Ponownie.

-Jak mam być spokojna, kiedy nie wiem co się z nią dzieje?!- bąknęła.- Nie wiem gdzie jest. Może właśnie ten idiota znowu się do niej dobiera… Znowu ją krzywdzi… Ona tego nie wytrzyma. Nie poradzi sobie. A co jeśli ona… Jak ona już nie żyje…- załkała gorzko, z całej siły zaciskając swoją dłoń na przedramieniu Malika.

-Nie możesz z góry zakładać najgorszej wersji… Będzie dobrze, obiecuję ci to. Victoria się odnajdzie,  będzie cała i zdrowa- zapewniał, mimo tego, że sam nie był tego pewien. Nie chciał, by jego dziewczyna dłużej była w takim stanie.  Nie mógł dłużej patrzeć na opuchniętą twarz blondynki i na to jak cierpiała.

Oboje nie mogli uwierzyć w to, że ta cała beznadziejna sytuacja się powtarza.

Nikt nie spodziewał się, że to może się powtórzyć, że ten bydlak wróci.  Wszystko wskazywało na to, że będzie już tylko lepiej. Nic, ani nikt nie wzbudził ich podejrzeń. Wystarczyła chwila nieuwagi, by ich życie znów wywróciło się do góry nogami.

-Twój płacz jej nie pomoże, przestań, błagam…- westchnął zrezygnowany mulat.

 Dziewczyna spojrzała swoimi załzawionymi oczyma prosto w czekoladowe tęczówki jej ukochanego. Po prostu patrzyła, nie mogła zrobić nic innego. Nie miała na to sił. Jej wzrok był przepełniony strachem, który walczył o zwycięstwo z rozpaczą. Byli na równi. Byli godnymi przeciwnikami. Żadne z nich nie chciało odpuścić. Wciąż toczyli nierozstrzygniętą bitwę.

Zayn niepewnie pogładził blondynkę po włosach, po czym złożył czuły pocałunek na czubku jej głowy. Jej usta na ułamek sekundy wygięły się w niemrawym uśmiechu.

-Nawet nie wiesz jak się cieszę, że cię mam… - szepnęła Lena, starając się o to, by wykrzesić z siebie resztkę sił na szczery uśmiech. Niestety nie podołała temu zadaniu. -Gdyby nie ty to już dawno z pewnością bym zwariowała. To wszystko co teraz się dzieje… Ja… Nie potrafiłabym znieść tego bez ciebie.   Dziękuję.

-Skarbie, jestem przy tobie, bo cię kocham. Nie masz za co dziękować. Po to jestem… Żeby zawsze cię wspierać- odrzekł krótko.

-Nawet nie wiesz jak bardzo mi na tobie zależy…

-Wyjęłaś mi to z ust…- uśmiechnął się lekko, oddając się chwili zapomnienia. Cieszył się z tego, że jego ukochana chociaż przez sekundę nie zadręczała się zniknięciem Victorii. Przyciągnął ją do siebie, by przytulić mocniej jej zmęczone ciało. -Kocham cię.

-Ja ciebie też- wyszeptała, delikatnie unosząc głowę. Ich twarze dzieliły już milimetry.  Mulat jednym, krótkim ruchem zbliżył swoje usta do spierzchniętych warg panny Prógowicz. Już po chwili złączyli się w pięknym, spragnionym pocałunku.

Po niecałej minucie w apartamencie rozbrzmiało głośne pukanie do drzwi. Ktoś najwyraźniej się niecierpliwił, gdyż nieustannie walił ręką w drewnianą powłokę. Dziewczyna westchnęła głośno, po czym niechętnie uniosła się i wstała z ukochanego. Kiedy przekręciła klucz i pociągnęła za klamkę jej szczęka dosłownie opadła w dół. Nie spodziewała się zobaczyć tam Marka, trzymającego w ręce wielką torbę. Na  widok mężczyzny blondynka z zaskoczenia rzuciła mu się na szyję, a on niemal od razu mocno zatopił ją w cieple swojego ciała.

-Jak dobrze, że jesteś…- mruknęła Lena.- Nie uwierzysz co się…

-Wiem- uciął krótko Zawadzki, wywołując tym samym zdziwienie na twarzy Leny, która niesamowicie szybko puściła go, stając z nim twarzą w twarz. -Wiem o wszystkim. Dlatego przyleciałem tutaj pierwszym samolotem, który udało mi się jeszcze złapać- wyjaśnił.

-Ale… Skąd?- zdziwiła się. Zawadzki jedynie kiwnął głową, by odwlec odpowiedź na to pytanie, co spotkało się ze zdenerwowaniem ze strony Leny.  -Wchodź…- wskazała ręką w stronę salonu, gdzie już po chwili oboje się znaleźli.

Ciemnooka od razu wyczuła napięta atmosferę, kiedy zauważyła jak Marek bacznie obserwuje zachowanie Zayna, który nie wiedział jak się zachować. Dziewczyna bardzo powoli podeszła do mulata, stając jak najbliżej niego. Tym samym dała mu sygnał, że powinien ją objąć, co już po kilku sekundach zrobił. Swoją drogą… Mina Marka, gdy to zobaczył była bezcenna.

-Marek, to jest Zayn… My…- zaczęła dziewczyna, lecz nie było jej dane to skończyć, gdyż Zawadzki od razu odchrząknął znacząco, po czym wyciągnął rękę w stronę mulata.

-Jesteście razem, wiem- uśmiechnął się krótko, ściskając dłoń Malik’a.- Miło mi cię wreszcie poznać. Mam nadzieję, że Lena nie popełniła błędu wiążąc się z tobą- mruknął, puszczając nadgarstek chłopaka.

-Marek!- bąknęła z oburzeniem ciemnooka. Mężczyzna wzruszył lekko ramionami, obdarzając milczącego chłopaka spojrzeniem mrożącym krew w żyłach.

Zawadzki traktował Lenę jak własną córkę. Martwił się o nią, troszczył, starał się zaspokajać wszystkie jej potrzeby. Oczywiście, w miarę możliwości…   Pragnął, aby było jej jak najlepiej, więc nie życzył sobie, by cierpiała przez jakiegokolwiek chłopaka, a co dopiero przez Malik’a.

Przywiązał się do niej. Wiedział, że jej matka byłaby szczęśliwa i zadowolona z jego postawy. Za wszelką cenę chciał cofnąć czas, po to, by nie dopuścić do śmierci Sylwii. Nie mógł sobie wybaczyć tego, że nie był wystarczająco uważny, że wystarczyła chwila nieuwagi, a jego życie zmieniło swój bieg o sto osiemdziesiąt stopni. Wiedział, że nie może pozwolić, by to samo stało się z  Leną, czy też Victorią… Nie mógł.

Nagle poczuł, że jego telefon zaczął wibrować, co oznaczało nadchodzącą rozmowę. Kiedy wyciągnął komórkę z kieszeni i spojrzał na ekran, odechciało mu się rozmowy z osobą pragnącą się z nim skontaktować.

Odszedł kilka kroków od stojącej obok niego pary, po czym wziął głęboki oddech, przykładając komórkę do lewego ucha.

-Tak, szefie?- spytał z niechęcią, którą chłopak wyczuł niemal od razu.

-Nie tym tonem…- warknął.- Dzwonię, żeby zapytać, czy wiesz już coś w sprawie Victorii?

-Nie, szefie. Dopiero czterdzieści minut temu wylądowałem, więc nie miałem jeszcze czasu, żeby zorientować się co i jak… - tłumaczył.

-Mnie nie obchodzi to, czy wylądowałeś wczoraj, czy dwie minuty temu! -wrzasnął, dokładnie cedząc każde słowo przez zęby.- Powinieneś już ją odnaleźć!

-Dobra, zaraz spróbuję coś zrobić…- westchnął, niezdarnie drapiąc się po karku.

-Ty nie próbuj, tylko w końcu coś zrób, bo ja już  tracę cierpliwość!- wrzasnął młodzieniec, gwałtownie naciskając czerwoną słuchawkę.

Mężczyzna wziął głęboki oddech, próbując poukładać w swojej głowie wszystkie wydarzenia z tego dnia. Chowając telefon do kieszeni, zauważył, że Lena stała obok i dokładnie obserwowała jego ruchy. Wiedział, że jeśli szybko stamtąd nie wyjdzie, to nie skończy się to dobrze.

- Z kim rozmawiałeś?- spytała, mrużąc oczy.

-Z moim szefem. Mam pewną sprawę tutaj, w Londynie, więc muszę już iść. Zadzwoń do mnie, kiedy będziesz wiedziała co z Victorią…- mężczyzna cały czas mówił, tym samym nie dając Lenie dojść do słowa. Szybkim krokiem zbliżał się do drzwi, które równie prędko otworzył. Przechodząc przez nie, wpadł na kogoś, kogo nawet nie miał ochoty oglądać.

-No proszę, kogo ja tu widzę…Marek Zawadzki…- syknął z uśmiechem Parker. Widząc to Marek jedynie przewrócił oczami.- Spieszysz się gdzieś?- spytał.- Wyglądasz na zdenerwowanego.

-A ty wyglądasz na egocentrycznego hipokrytę i ja jakoś na to nie narzekam…- bąknął pod nosem Zawadzki, próbując wyminąć stojącego przed nim Michaela.

-Znowu zaczynasz? Nie możemy chociaż w takiej, trudnej dla nas wszystkich sytuacji, zejść z tej wojennej drogi?- spytał, nadal mając na twarzy charakterystyczny dla niego uśmiech.

-Zejdę z niej dopiero wtedy, kiedy polegniesz, a teraz przepuść mnie, bo jak już zauważyłeś spieszę się.- powiedział tak szybko, że Parker nawet nie zdążył go zrozumieć, a on był już w drodze do wind.

                                                            ***

Rażące promienie słoneczne, które zdołały przedostać się do środka przez grube, okienne kraty, zaczęły drażnić smukłą, zmęczoną twarz dziewczyny. Jej dłoń automatycznie zaczęła bronić oczy przed natrętnym słońcem, lecz przy każdej próbie uniesienia ręki mięśnie odmawiały posłuszeństwa. Brunetka zorientowała się, że coś jest nie tak, skoro przy najmniejszym ruchu odczuwała tak potworny ból.

Bardzo powoli otworzyła oczy, które dopiero po chwili zaczęły funkcjonować tak jak powinny. Kiedy tylko ostrość widzenia wyostrzyła się do odpowiedniego stopnia, brunetka spostrzegła obok swojej głowy wielką, białą lampkę, której żarówka była nastawiona wprost na jej ciało. Dziewczyna zmarszczyła czoło, odwracając głowę w bok, by zobaczyć coś więcej niż tylko biały, obskurny sufit i brzydką lampę. Jej oczom ukazał się pokój, który aż raził jasnością. Wszystko w nim było białe lub beżowe. Jedynie niewielki fotel znajdujący się w rogu pomieszczenia był koloru karmelowego. Na nim znajdowały się czyste, poukładane w równą kostkę ubrania.

Dopiero wtedy dziewczyna spojrzała kontem oka na swoje ciało i zorientowała się, że była naga. Całkowicie naga.

Jej szyję zdobiły wielkie i sine malinki, a uda były całe w siniakach. Na swoich niewielkich piersiach miała liczne ślady po zębach.

Nie mogła w to uwierzyć. Nie potrafiła zrozumieć tego, dlaczego znowu to zrobił. Dlaczego ponownie się do niej dobrał? Czemu akurat ona? Miliony myśli przechodziły przez jej głowę, lecz żadna z nich nie dawała jej satysfakcjonującej odpowiedzi. Nie była w stanie nawet przypomnieć sobie osoby, którą mogłaby skrzywdzić do tego stopnia, by ta chciała dla niej tak wielkiej nauczki.

Dziewczyna postanowiła zrobić coś z sobą. Przecież w takiej sytuacji każda chwila jest ważna. Każda sekunda jest na wagę złota. Na wagę życia...

Mimo bólu przeszywającego całe jej ciało, podniosła się z miejsca z zadziwiającą prędkością i w takim samym tempie znalazła się na nim z powrotem. W nadziei, że 'gwiazdy' sprzed oczu znikną szybko zamknęła je i westchnęła cicho. Po upływie kilku sekund stała już na własnych nogach, kierując się w stronę fotela, na których leżały wcześniej wspomniane ubrania. Kiedy wzięła je do ręki zauważyła, że to jej ciuchy. Zaczęła zastanawiać się skąd one się tam wzięły. Poprzedniego dnia była ubrana w coś całkowicie  innego... Właśnie. Poprzedniego dnia...

Siedziałam na fotelu, za kulisami. Modliłam się, żeby Lena nie zrobiła nic głupiego, żeby powstrzymała się przed uderzeniem tej dziewczyny.  Wszystko zapowiadało się normalnie. Lena wyszła na scenę, Louis podał jej mikrofon, a ona zaczęła coś mówić... Nie mam zielonego pojęcia co powiedziała, bo bardziej skupiłam się na tym, że w pomieszczeniu, w którym się znajdowałam zostałam całkowicie sama. Nawet panowie odpowiadający za nagłośnienie zniknęli. Wydawało mi się to bardzo dziwne, bo przecież normalny człowiek nie opuszcza od tak stanowiska swojej pracy. No, chyba, że mu na niej nie zależy...

Po chwili uznałam, że nie ma się czym przejmować i odwróciłam się w stronę ekranu, na którym Rudowłosa właśnie zawzięcie dyskutowała z Leną. Swoją drogą... Zaczęło mnie to bawić.

Chwilę później kamera pokazała Niall'a, siedzącego jak mysz pod miotłą. Był przybity, widziałam to po nim. Co  chwilę Liam szeptał mu coś do ucha, lecz on nawet nie drgnął. Patrzył w jedno miejsce, nawet nie mrugając. Jego oczy zaszły łzami. Dlaczego? Tego nie wiem. Nie wierzę, że aż tak przejąłby się tym co powiedziała ta dziennikarka. On nie jest typem człowieka, który załamuje się słysząc krytykę...

Nagle stało się coś, czego nie spodziewał się nikt. Harry tak po prostu wstał z miejsca i wyszedł ze studia, prawdopodobnie by wyjść z budynku. Zadziwiające było to, że nie zauważył tego nikt, prócz chłopców, siedzących na kanapie. Wszyscy za bardzo zajęci byli awanturą między Leną, a Laylą.

Wtedy poczułam czyjś oddech na mojej szyi. Zmroziło mnie. Nie mogłam się ruszyć. Mocno zamknęłam oczy, w myśli błagając Boga o to, by był to tylko głupi żart. To nie mogła być prawda. To nie mogło się powtórzyć. Wiedziałam, że moja pozycja była już z góry stracona, lecz nie potrafiłam się z tym pogodzić. Walczyłam, licząc na głupi łud szczęścia. Niestety. Nie był mi on przeznaczony.

Mężczyzna szybkim ruchem objął mój brzuch ręką, próbując przerzucić mnie przez swoje plecy, lecz ja równie szybko odskoczyłam na bok, powodując mój upadek. To przeważyło nad wszystkim. Osunęłam się  na ziemię, a fotel, na którym przed chwilą siedziałam upadł obok mnie. Widziałam jak  facet zbliżał się w moim kierunku. Nie chciałam tego. Nie chciałam powtórki z wakacji. Przeklinałam wszystko na czym świat stoi, błagałam, krzyczałam. Ale... Dlaczego tak naprawdę nie wydałam z siebie żadnego dźwięku? Milczałam. Pogodziłam się z przegraną i potulnie czekałam, aż w końcu mnie zabierze? Nie wiem. To był szok. Wszystko działo się tak szybko, że zanim zdążyłam się otrząsnąć już byłam niesiona przez niego w stronę drzwi.

Walczyłam.Próbowałam zrobić wszystko to, na co było mnie stać. Rzucałam się, kopałam. Zdało się to na nic. Wystarczyło,że przyłożył do moich ust husteczkę nasączoną jakimś świństwem, a ja odleciałam w przeciągu kilku sekund.

Ostatnią rzeczą, którą pamiętam to jego śmiech. Znajomy śmiech.

Tak, to on. Wrócił.

Nie mogłam w to uwierzyć.

Prosiłam o śmierć.

Dziewczyna nie widziała już nic. Wszystko przed oczami rozmazało się, ukazując jedną, wielką palmę. Opanowanie swoich emocji w jej przypadku było równe z niemożliwością.

Obiecała sobie, że już nigdy nie pozwoli się tak poniżyć. Że już nigdy nikt nie zbliży się do niej tak bardzo.

Jednym palcem delikatnie przejechała po piersi, na której nadal znajdował się tatuaż, którego tak bardzo chciała się pozbyć. Który przypominał jej o tym, co z całych sił pragnęła zapomnieć. Nie mogła. Nie dała rady. Zrobił to ponownie, a ona nie mogła się z tym pogodzić.

Łzy. Jedna za drugą. Płynęły po jej policzkach.

Świadomość tego co tak naprawdę się stało rażąco uderzyła do jej głowy. Znów ją dotykał, uśmiechał się, sprawiało mu to tę cholerną przyjemność, a ona cierpiała. Wciąż cierpiała. Nie liczył się z jej uczuciami, wykorzystał ją do swoich pustych celów.

Nie mogła pozwolić, by stało się to ponownie, musiała jak najszybciej otrząsnąć się i wydostać z tej uwięzi. Szybko otarła łzy namiętnie moczące jej twarz, po czym prędko włożyła na siebie swoje czarne, wytarte jeansy i luźną, pudrową bokserkę. Pod fotelem znalazła szare trampki, więc ubrała je i zaczęła myśleć w jaki sposób mogłaby wydostać się z tego pomieszczenia.

Niemal od razu podbiegła do okna, by sprawdzić, czy mogłaby z niego wyskoczyć. Niestety było to niemożliwe. Pokój znajdował się tak wysoko, że gdyby spróbowała skoczyć z okna, z pewnością skończyłoby się to dla niej śmiercią. Z resztą... Nie przecisnęłaby się przez wąsko wstawione kraty.

Następną rzeczą, którą chciała spróbować, to wyjście przez drzwi, więc najprędzej jak tylko potrafiła podeszła do nich i przekręciła małą klamkę. Zdziwienie na jej twarzy było ogromne, kiedy okazało się, że drzwi są otwarte.

Ale... Czy to nie za banalne? Raczej żaden porywacz nie zostawiłby swojej ofierze otwartych drzwi, bo przecież to logiczne, że próbowałaby uciec. To musiał być podstęp. Zaplanowana intryga. Lecz brunetka już nie miała czasu, żeby stać i zastanawiać się nad tym dlaczego drzwi nie były zamknięte. Każda sekunda mogła uratować jej życie.

Próbując nie narobić hałasu wydostała się z pokoju. Od razu ujrzała stary, zniszczony korytarz. Wszędzie znajdowały się pajęczyny, podłoga trzeszczała przy każdym ruchu, a wzdłuż korytarza było mnóstwo drzwi, które prowadziły do innych pomieszczeń. Dziewczyna starała się poruszać jak najszybciej, nie wywołując przy tym zbyt głośnych trzasków.

Mijając pewne pomieszczenie zauważyła, że drzwi do niego były otwarte, a w środku zapalone było światło. Sama nie wiedziała co ją do tego podkusiło, ale po chwili po prostu bardzo powoli weszła do środka. To pomieszczenie było w trochę gorszym stanie niż to, w którym ona znajdowała się jeszcze kilka minut wcześniej. Tutaj w kącie leżał niewielki tapczan, pod oknem znajdowało się biurko, a na nim mały zeszyt i kilka kredek.

Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie to, że w pewnym momencie ukazała się jej osoba, której brunetka kompletnie się tam nie spodziewała. Victoria stanęła jak wryta w ziemię, obserwując małą dziewczynkę, przemieszczającą się po pomieszczeniu. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, w oczach panny Nowińskiej pojawił się potok łez. Łez szczęścia, w nieszczęściu.

-Victoria?!- zdziwiła się młodsza.

-Jak dobrze Cię widzieć, siostrzyczko...- szepnęła Vic, z całej siły przytulając do siebie Vanessę.

***

Kochane!

Na początku przepraszam za co, że trwało to tak długo. Bardzo przepraszam. 

A teraz...

Bardzo dziękuję Wam, że przy mnie jesteście. Tak ostatnio zdałam sobie sprawę, że stanowicie wielki kawałek mojego życia. Bez Was nie byłoby tak samo. Cieszę się, że Was mam. Jesteście niezastąpione. <3

JEST PEWNA WAŻNA SPRAWA:

Zbieram nową listę informowanych, więc jeśli chcesz, żebym Cię informowała(lub nadal informowała), to napisz do mnie na gg(46966780), na aska, emaila, fb, cokolwiek. 

Lub po prostu zostaw na siebie jakiś namiar pod rozdziałem. :) 

Co myślicie o tym rozdziale? Jakie są wasze opinie, doznania? 

Jejku, czekam na komentarze. <3

Stęskniłam się za Wami, kochane. 

Do następnego. :)