Rozdział 19 „Moja Victoria już nie żyje…"

„24 godziny” wyszeptała sama do siebie i usiadła na podłodze ocierając nadal spływające po policzkach łzy. Próbowała się uspokoić, zapanować nad emocjami, lecz nie szło jej to najlepiej. Minęły trzy minuty, które Lena odczuła jako wieczność. Szybko wstała na widok mężczyzny otwierającego celę. Dziewczyna zdziwiła się, myślała, że będzie miała kogoś „do towarzystwa”, myliła się. Funkcjonariusz spojrzał na nią z pogardą, rzucił „Wyłaź stąd!” i czekał aż blondynka wyjdzie. Wychodząc odwróciła się w stronę policjanta „Ale jak to? Przecież… przecież ja miałam tu być do jutra, tak?” była oszołomiona, nie wiedziała dlaczego  może już wyjść. „Podziękuj tym swoim Brytyjczykom…” wyjaśnił mężczyzna i trzasnął kratami zostawiając Lenę samą.

Zaczęła niepewne przemieszczać się po długim, wąskim korytarzu. Kierowała się w stronę wyjścia. „A ja już mu mówiłam, że jeden z nich jest Irlandczykiem…” zaśmiała się pod nosem. Przekroczyła wysoki próg i znalazła się na zewnątrz. Przed budynkiem czekali już na nią Louis i Harry. Reszta wybrała się do sklepu.

-Jak Wy to zrobiliście?- spytała z uśmiechem na twarzy podchodząc bliżej chłopaków.

-Ale co My zrobiliśmy? – zdziwił się Lou.

-No jak to co? To, że tak szybko wyszłam!- wyjaśniła. Louis popatrzył na loczka, a ten uśmiechnął się szeroko.

- A o to… To już nie nas się pytaj.

- To w takim razie komu mam podziękować?

-Nie nam! – powiedział brunet spoglądając w stronę Zayn’a wracającego z zakupów.

„Nigdy w życiu”  prychnęła patrząc na Mulata. Wsiadła szybko do samochodu trzaskając drzwiami. „Idziecie, czy nie?” spytała z grobową miną. Cała paczka wsiadła do pojazdu. Lou przekręcił kluczyki w stacyjce, odpalił auto. Ruszył z miejsca parkingowego i kierował się w stronę domu. W samochodzie była cisza… Cisza, która męczyła wszystkich. Nikt nie chciał się odezwać. Wszyscy myśleli o Victorii. Poprawka… Wszyscy oprócz Leny. Ona zastanawiała się nad tym co Zayn ma wspólnego z jej przedwczesnym wyjściem z celi. Wiedziała, że jeżeli on się do tego przyczynił to będzie musiała mu podziękować. Czyli, będzie musiała się do niego odezwać, wyciągnąć rękę na zgodę.

 Samochód zatrzymał się, byli już pod domem Vic. Wszyscy wysiedli z pojazdu i ruszyli do domu. Blondynka wbiegła do „swojego” pokoju i zamknęła się w nim od środka, Harry zrobił to samo. Lou, Liam i Zayn poszli oglądać telewizję, a Ana poprosiła Niall’a o chwilę rozmowy. Chłopak od razu zgodził się i oboje usiedli na werandzie. Ruda spojrzała na niego i nie potrafiła zacząć rozmowy. Przez chwilę siedzieli w kompletnej ciszy, od czasu do czasu spoglądając na siebie. Nagle Ana wzięła głęboki wdech i zaczęła:

-Bo widzisz…- wypuściła powietrze ze świstem- Ostatnio nie wyjaśniłeś mi…

-Czego Ci nie wyjaśniłem? – blondyn nerwowo wszedł jej w słowo i udawał, że nie wie o co chodzi dziewczynie.

-Tego dlaczego zerwałeś ze mną kontakt?- zadała ponownie pytanie.

- Posłuchaj mnie teraz uważnie… i nie zrozum mnie źle. Ana ja…- złapał jej dłoń w swoje ręce i uśmiechnął się delikatnie. Był już gotowy, aby wyznać jej to co czuł. Sam nie wierzył w to, że chce jej o tym powiedzieć, chciał mieć to już za sobą- Bo ja…- przerwał, ponieważ zobaczył jak Louis i Harry wybiegają z domu za zapłakaną Leną. Odetchnął z ulgą i poszedł szybkim krokiem do całej trójki. Blondynka krzyczała coś po Polsku. Nie potrafiła wydusić z siebie nic co chłopcy by zrozumieli. W ręce kurczowo trzymała telefon. Była roztrzęsiona- Lena? Lena! Uspokój się!- powiedział kładąc rękę na jej ramieniu- Wytłumacz nam wszystko po kolei… Co się stało?- spytał z nadzieją, że dziewczyna opanuje swoje emocje, ale niestety tak się nie stało. Blondyna krzyczała niezrozumiale. Bełkotała pod nosem pojedyncze, niewyraźne słowa. Przed dom wybiegł Zayn i Liam. Mulat podbiegł do dziewczyny i mocno ją przytulił. Miał gdzieś to, czy ona go odepchnie, czy nie. Lenę także w tym momencie nie obchodziło to, że przyrzekła sobie, że już nigdy się nie odezwie do ciemnookiego.  Wtuliła się w Zayn’a  brudząc jego biały T-shirt tuszem do rzęs. On przytulił ją mocniej, poprawił jej rozczochrane włosy i pocałował delikatnie w głowę. Po chwili Lena uspokoiła się, emocje opadły, otrząsnęła się i zaczęła powoli tłumaczyć dlaczego tak się zachowała.

-Ona… Ona nie żyje! Rozumiecie?! Jej już nie ma… Już nie żyje! To koniec…- wydusiła z siebie.

Harry złapał się za głowę. Jego oczy momentalnie się zaszkliły, lecz nie chciał tego pokazywać.

-Ale… Jak to? – spytała Ana z nie dowierzaniem.

-Zadzwonił do mnie policjant. Powiedział, że w lesie niedaleko tej dyskoteki, w której kiedyś byliśmy, znaleźli martwą dziewczynę, wysoką, szczupłą, młodą… Brunetkę. – wyjaśniła- Przecież to jest ona! Na pewno… - znów przytuliła się do Zayn’a. Właśnie tego wtedy potrzebowała, bliskości- I… i ten policjant kazał nam przyjechać jeszcze dzisiaj, żeby zidentyfikować zwłoki…

-To może nie czekajmy tylko jak najszybciej tam pojedźmy! – powiedział Niall.

-Ale to chyba byłoby bez sensu gdybyśmy tam wszyscy pojechali- na reszcie odezwał się zdenerwowany Harry, spojrzał na Lenę i wymusił pokrzepiający uśmiech- Lena, Lou i ja pojedziemy, a wy zostańcie w domu. – rozkazał.

Blondynka odkleiła się od Mulata i skierowała się w stronę samochodu. Wsiadła do niego i czekała na chłopaków, którzy  zacięcie rozmawiali o czymś z Zayn’em. Po chwili przyszli, Lou odpalił silnik i ruszył z podjazdu. Przez całą drogę Lena spoglądała za okno. Słyszała, że Harry i Louis o czymś rozmawiali, ale nie rozumiała już nic. Słyszała jeden wielki bełkot. Co chwilę robiło jej się słabo, miała szum w głowie. Bardzo się bała. Nie chciała, żeby ciało, które zostało znalezione, należało do Victorii, lecz była tego pewna. W jej głowie pojawiła się jedna myśl, która nie potrafiła z niej wypłynąć- „Moja Victoria już nie żyje… dlaczego?”  Ta ciągła niepewność ją wykańczała. Przymknęła na chwilę oczy i oparła głowę o oparcie. Chciała zapomnieć o tym wszystkim. Pragnęła, aby to był tylko sen, okropny koszmar, lecz wiedziała, że tak nie jest. Blondynka poczuła nagle, że samochód się zatrzymał. Odpięła pasy i przetarła rękoma  zaszklone oczy. Wysiadła z auta. „Jesteś gotowa?” usłyszała pytanie, była tak rozkojarzona, nieobecna,  że nie zorientowała się kto je zadał. Szła przed siebie nie zważając na to co ją otaczało. Szybko przeszła przez białe drzwi, została powitana przez niską, rudą kobietę po trzydziestce. „Pani Lena Prógowicz?” spytała na co blondynka pokiwała twierdząco głową. Nie była w stanie nic powiedzieć. „Witam, proszę tędy!” udała się za kobietą w białym fartuchu. Lena została za wielką szybą. Po chwili dołączyli do niej Lou i Harry.

Kobieta weszła do pomieszczenia, w którym na dużym stole leżało ciało przykryte białym płótnem. Lena spojrzała na chłopaków, oni od razu pokiwali głowami i złapali dziewczynę za ręce. Loczek zapukał niepewnie w wielką szybę, po to by trzydziestolatka zdjęła prześcieradło. Iza, tak nazywała się kobieta, podeszła do stołu i powoli zdjęła biały materiał ze zwłok dziewczyny. Kiedy oczom Leny ukazało się martwe ciało, blondynka rozpłakała się i wtuliła w Harry'ego, który szybko zakrył ręką swoje usta.

***

 Wybaczcie mi, bardzo Was przepraszam… Nie podoba mi się ten rozdział, nie potrafiłam odnaleźć w nim swojego stylu, języka. Przepraszam.
Przepraszam za błędy.

Proszę o Wasze szczere opinie w komentarzach. :)
Co myślicie o tym rozdziale?

Następny rozdział pojawi się w przyszłym tygodniu, może na początku długiego  weekendu, ale pod warunkiem, że pod tym rozdziałem będzie 25/30 komentarzy. ;) Wybaczcie.

Dziękuję za wszystko, za to, że pytacie, że komentujecie, za to, że czytacie. To naprawdę wiele dla mnie znaczy. Kilka szczerych słów wywołuje u mnie wielki uśmiech :)

Z okazji Dnia Matki; Życzę wszystkiego najlepszego mojej kochanej Mamie :* i wszystkim mamom na tym świecie też...

A także życzę 1oo lat mojemu kochanemu braciszkowi, który ma dzisiaj urodziny! :* Kocham Cię !

No to dziękuję za uwagę :) Zapraszam na kolejny  rozdział.