Rozdział 30 "Byłam martwa"

Minął dzień. Jeden dzień, który był bardzo ważny. Był niewyobrażalnie ważny, lecz nikt jeszcze o tym nie wiedział…
Lena spędziła go na siedzeniu obok Victorii, która zamknęła się w sobie jeszcze bardziej niż wcześniej. Tym razem było gorzej. Blondynka była przerażona stanem swojej przyjaciółki. Vic wpatrywała się w swoje ciało z uwagą. Oglądała swoje ręce, nogi, przeglądała się w małym lusterku. Jej wzrok był pusty. Patrzyła tak jakby nic nie widziała. Tak jakby nie widziała siebie…

W pewnym momencie podniosła się na łóżku szpitalnym do pozycji siedzącej i spojrzała na Pannę Prógowicz. Przyjrzała się jej i przekrzywiła głowę. Zaśmiała się delikatnie i pogłaskała blondynkę po prawym policzku. Dziewczyna bała się. Pierwszy raz widziała swoją przyjaciółkę w takim stanie. Jej zachowanie ją przerażało. Wyglądało to tak jakby była niespełna rozumu. Nagle zielonooka wzięła głęboki oddech i zaczęła:

-Wiesz… Ja, kiedy byłam martwa uśmiechałam się i byłam ładniejsza… Ciekawe jak Ty wyglądałabyś martwa…

-Victoria, o czym Ty mówisz? Co Ty chcesz zrobić?- Lena odsunęła się od brunetki.

-Ale ja nie chcę tam wracać, wiesz? Ja chcę tu zostać żywa…- kontynuowała nie zważając na pytania Leny.- Już na zawsze, ale nie mogę. Bo oni… Bali się jej. Wiesz? A ja uciekłam! I krzyknęłam ‘Nie!’.- Jej ręce mimowolnie zaczęły się trząść. - Nie chcę cierpieć tak jak oni… Ja nie chcę się już bać. Chcę żyć, tyle ile jeszcze mogę. I być szczęśliwa! Pomożesz mi być szczęśliwą?

- Oczywiście, że pomogę. Uspokój się, proszę…

-Ale ja jestem spokojna. Po prostu… Chcę coś Ci powiedzieć. I chcę żebyś to pamiętała także wtedy kiedy mnie już nie będzie…

-Victoria Ty zawsze będziesz! Będziesz w moich wspomnieniach! Tam nadal będziesz żyć, bo ja zawsze będę pamiętać Cię szczęśliwą, uśmiechniętą, śpiewającą… Taką jaka jesteś!- uśmiechnęła się.- Zawsze…

- Wysłuchaj mnie i już więcej nie kłam. Bo to były kłamstwa. – Spojrzała Lenie w oczy.- Pamiętaj! Choćby nie wiem co, Ty nie bądź tchórzem! Rozumiesz? Musisz być dzielna i silna. Taka jak zawsze. I nie rób tego co oni…- jej oczy zaszkliły się. Blondynka złapała Victorię za dłoń i ścisnęła mocno.- Bo oni tego żałowali! I ja też.

- Ale czego żałowali? O kim Ty mówisz?- spytała przestraszona.

-No o nich! Ja też już będę brała leki! Bo chcę żyć! Nie chcę trafić tam gdzie byłam. I nie chcę powiedzieć tego cholernego ‘Tak!’. Rozumiesz?! – krzyczała wyrywając się zdezorientowanej Lenie, która próbowała uspokoić przyjaciółkę.- Rozumiesz?! Nie chcę! Nie chcę!- powtarzała nieustannie.  

-Victoria! – wrzasnęła blondynka najgłośniej jak tylko potrafiła i złapała twarz przyjaciółki w swoje dłonie. Skierowała jej głowę tak, by brunetka patrzyła prosto w jej oczy pełne łez i strachu. – Oddychaj powoli…- powiedziała już ciszej sama ledwo łapiąc oddech, który w tamtym momencie był ciężki i szybki.- Nie myśl już o tym. I nic nie mów.- Lena usiadła obok zielonookiej i przytuliła ją z całej siły. Vic wtuliła się w przyjaciółkę cicho szlochając. – Ty też musisz być silna. Musisz! Dla mnie. Proszę... Nie możesz się poddać z powodu jakiejś choroby. Musisz czerpać z życia to co najlepsze, najpiękniejsze, a nie załamywać się dlatego, że ‘masz mało czasu’. – Panna Nowińska mocniej wtuliła się w blondynkę.- Kiedyś powiedziałaś mi, że ‘Nigdy nie jest za późno na to by spełniać marzenia’.  Pamiętasz?

-Pamiętam. I co to ma do rzeczy? – westchnęła z wyraźnym zaciekawieniem odrywając się od Leny.

-To, że w każdej chwili Ty możesz zacząć spełniać swoje…- posłała przyjaciółce ciepły, zachęcający uśmiech.

-Ale jak Ty to sobie wyobrażasz? Za niedługo będę wyglądać gorzej niż teraz. Nie będę miała sił na wydobycie z siebie żadnego dźwięku, a co dopiero śpiew…

- Skąd to wiesz? Poddałaś się zanim cokolwiek zaczęłaś?- prychnęła.- Przecież to do Ciebie nie podobne! Zawsze walczyłaś o swoje. Motywowałaś mnie do tańca, a teraz sama odpuszczasz?- powiedziała kpiącym tonem. Wiedziała, że te słowa zdenerwują Victorię. A przynajmniej zmotywują do działania. – Pokażesz innym na co Cię stać?

- Przecież nie mogę stąd wyjść. Muszę brać regularnie leki, leżeć tu…

- A kto kazał Ci tu być? Możesz żyć normalnie…

- Ja już dawno umarłam. Mam wrażenie, że to wszystko jest idiotycznym snem, w którym tkwię wbrew mojej woli… Mam się teraz wybudzać?- zaśmiała się.- Odżywać?

-Tak, właśnie to masz zrobić. – uśmiechnęła się pokrzepiająco. Na twarz Victorii wdarł się delikatny uśmiech, a w oczach pojawiły się prawie niewidoczne iskierki nadziei.

- Niech Ci będzie… Będę starała się żyć tak jak kiedyś, ale pod jednym warunkiem. – Blondynka przewróciła oczami i czekała na dalsze wyjaśnienia dziewczyny.- Ty będziesz spełniać swoje marzenia razem ze mną…- uśmiechnęła się i spojrzała prosto w oczy Leny.

Prógowicz zaśmiała się i ponownie przytuliła przyjaciółkę. Oznaczało to, że przystaje na propozycję brunetki. Do oczu Leny zaczęły napływać łzy. Nie powstrzymywała ich. Dała spokojnie im wypłynąć. Była szczęśliwa.

Optymiści mówią, że szczęście może trwać wiecznie... To prawda. Szczęście jest wszędzie, jest wieczne, niekończące się. W każdej najdrobniejszej rzeczy, w każdym najmniejszym sukcesie ono jest. Tylko trzeba to dostrzec. Niektórzy są ślepi na szczęście… Tak, wiem. Brzmi to głupio i banalnie, ale taka jest prawda. Pesymiści są zamknięci w swoich ideach i przekonani, że zawsze będzie źle, że nigdy nie zaznają szczęścia. Ale prawdą jest to, że każdemu z Nas potrzebne są czasem takie gorsze dni, czy upadki. Żeby się podnieść trzeba upaść. Jeśli się podniesiemy, możemy być pewni, że jesteśmy silniejsi. Dlaczego? Bo podołaliśmy problemom,  które spowodowały nasz smutek…  I wtedy z podniesioną głową i szerokim uśmiechem możemy dalej kroczyć przez ten świat. Świat pełen szczęścia…

Lena dostrzegła to szczęście. Widziała je w sytuacji, która zdarzyła się chwilę wcześniej. Cieszyła się z tego, że Vic wreszcie zaczęła mówić do rzeczy, z sensem. Zdziwiła ją ta nagła zmiana zachowania zielonookiej, ale w tamtym momencie było to dla niej mało ważne. Blondynka przeczuwała, że właśnie wróciła jej prawdziwa przyjaciółka- wieczna optymistka spoglądająca na świat przez różowe okulary. Za tą Victorią tęskniła. Tą Victorię kochała. Chciała by było tak jak dawniej i przyrzekła sobie, że tak będzie.

- Ja bez Ciebie nie przeżyję… - szepnęła Lena.

- Ale ja będę z Tobą zawsze… Nigdy Cię nie opuszczę. – powiedziała brunetka kładąc rękę na klatce piersiowej dziewczyny.- Będę tutaj, w Twoich wspomnieniach.- uśmiechnęła się. – To Twoje słowa. Zapamiętaj je, bo są piękne.

- Dziękuję, że wróciłaś… - zaśmiała się Panna Prógowicz i delikatnie pociągnęła zielonooką za nos.

- A za co to było? – krzyknęła Victoria przez śmiech.

- Za to, że przez tak długi czas byłaś smutna. A ja już więcej nie chcę widzieć Twojej smutnej miny! – położyła palce na kącikach ust brunetki i uniosła je do góry.- Ooo… Taki uśmiech ma być już zawsze na Twojej twarzy! – wyszeptała i sama pokazała swoje białe zęby.

-Wiesz Lena ja nie chce psuć tej chwili, ale chciałabym z Tobą o czymś porozmawiać… - zaczęła Vic.

W tym samym momencie w całej sali rozbrzmiał głośny dźwięk wydawany przez telefon ciemnookiej. Blondynka szepnęła ciche ‘Przepraszam’ i wyszła z pomieszczenia. Na małym ekranie wyświetlił się numer Zayn’a i jego zdjęcie. Na twarz dziewczyny od razu wtargnął szeroki uśmiech. Szybko nacisnęła zieloną słuchawkę i przyłożyła komórkę do ucha.

L: Cześć kochanie!

Z: Posłuchaj mnie teraz uważnie, dobrze?

L: Dobrze, ale co się stało?

Z: Proszę zwróć uwagę na każde słowo, które zaraz wypowiem…

L: Okej. Mów.

Z: To wszystko nie jest zależne ode mnie! Ja tego nie chcę! Kazali mi. Wiesz, że Cię kocham. I pamiętaj to zawsze! To co zaraz się wydarzy nie było w moich planach… Ale Ty pamiętaj, że zawsze będę Cię kochał! I bardzo Cię za wszystko przepraszam…- wypowiedział to na jednych tchu po czym rozłączył się nie dając Lenie dojść do słowa.

Dziewczyna wróciła do sali analizując każde słowo Mulata. Był już wieczór, więc co on mógł robić? Lena była niemal pewna, że jej chłopak upił się i zadzwonił dla jakiegoś głupiego żartu, więc usiadła obok swojej przyjaciółki i posłała jej ciepły uśmiech.

- Wracając do rozmowy… Co chciałaś mi powiedzieć?- spytała zaciekawiona.

- Nie wiem co mam myśleć o pewnej sytuacji…

- Jakiej? Wytłumacz mi to od początku, tak, żeby wszystko było jasne. – poprosiła.

- To nawet dla mnie nie jest jasne… - westchnęła brunetka.

Nastała cisza, która trwała dosłownie kilka sekund. Na szczęście tę ciszę przerwała Sylwia niosąca w rękach wielką torbę z rzeczami Victorii. Kobieta weszła do sali i uśmiechnęła się widząc zielonooką w dobrym humorze. Podeszła do Leny i przytuliła ją, to samo zrobiła z Victorią.

- No to co rybko… Zmieniamy się. – zwróciła się do blondynki.

- Po pierwsze: Miałaś tak do mnie nie mówić… - powiedziała poirytowana. – Po drugie: Miałyśmy właśnie o czymś ważnym porozmawiać.

- To dokończycie tę rozmowę jutro, a jak na razie to jedź do domu, prześpij się, odpocznij. Jesteś tu od wczoraj. Teraz moja kolej. – wytłumaczyła.

- Ehh…- westchnęła teatralnie.- No dobrze, ale z samego rana będę tu  z powrotem. – odrzekła i dała buziaka w policzek swojej przyjaciółce. – Jutro mi to powiesz. Trzymaj się i bądź spokojna!- uśmiechnęła się, wzięła do rąk swoją kremową torebkę i wyszła z pomieszczenia.

Powolnym krokiem udała się przed szpital, gdzie zamówiła taksówkę, w której już po kilku minutach siedziała. Spoglądała za szybę. Był wieczór, niebo było bardzo zachmurzone. Szykowała się niezła ulewa. Oczywiście, zanim Lena zdążyła wysiąść z samochodu deszcz lunął jak z cebra. Dziewczyna szybko zapłaciła kierowcy i prędko pobiegła do domu.

Tam wzięła ciepłą, odprężającą kąpiel, zaparzyła sobie gorącej czekolady i usiadła wygodnie przed telewizorem. Po chwili jej telefon zawibrował co oznaczało, że dostała wiadomość…

                                                           ***

- Dobra robota! – powiedział postawny mężczyzna wchodząc do garderoby chłopaków.

- Nie sądzę… - burknął Niall popijając wodę.

- Może dla dobra zespołu i dziewczyn było to jednak najlepsze rozwiązanie… - westchnął Liam.

- Ona nie będzie chciała się do mnie odezwać kiedy to zobaczy. Nie będzie chciała mnie znać!- Stwierdził Zayn, a mężczyzna podszedł do niego i położył rękę na ramieniu Mulata.

- O to już nie musisz się martwić… - rzucił.

- Ale jak to?- zdziwił się Malik.

- Bo już więcej jej nie zobaczysz. Wasz związek jest zakończony. Jak to ujął Liam: ‘Dla dobra zespołu‘ . – wyjaśnił z szerokim uśmiechem na twarzy.

- Nie zgadzam się na to! Ja chcę z nią być i nie zerwę z nią. – stwierdził Zayn zdejmując ze swojego ramienia rękę mężczyzny.

- To jest załatwione. Masz to z głowy. Teraz skupisz się tylko i wyłącznie na karierze. – oznajmił facet i wyszedł z pomieszczenia. Chłopcy obdarzyli się nawzajem niepewnymi spojrzeniami i po chwili każdy był już zajęty sobą.

Zayn wiedział, że podejmując tą decyzję postąpił źle. Czuł, że będzie musiał ponieść poważne konsekwencje… Nie wiedział, że w tym samym momencie jego ukochana wylewała słone łzy…

***

 Mamy już za sobą 30 rozdział…

Jak myślicie: Co Vic chciała powiedzieć Lenie?

Spodobał Wam się ten rozdział? Jaka jest Wasza reakcja? Jakie są Wasze odczucia?

Proszę piszcie to w komentarzach. ;)Przepraszam za błędy.

Mam małe marzenie…  Dacie radę je spełnić?

Chciałabym pod tym rozdziałem zobaczyć chociaż 23 komentarze. <3

Dziękuję za wszystkie pytania, komentarze, wyświetlenia, za to, że w ogóle macie ochotę to czytać i tu wracać. :))

Kocham. <3