Rozdział 15 "Jesteś uzależniony od słowa- kochanie"

Następny dzień –rano.

Zayn obudził się. Było mu bardzo zimno. Podniósł się i rozglądnął dookoła. Zorientował się, że przez całą noc spał na ławce, przy ognisku, które zostało zgaszone poprzedniego wieczora przez Anę i Niall’a. Chłopak złapał się za głowę, wstał i powoli skierował się w stronę domu. W czasie tej krótkiej drogi kopiąc  butelkę i przypominał sobie zdarzenie z wczorajszej nocy.

Zayn siedział przy ognisku patrząc jak Ana i Niall je gaszą. Zastanawiał się gdzie tak właściwie poszła Lena. Myślał, że gdzieś  z Victorią- mylił  się, ale jeszcze wtedy o tym nie wiedział. Postanowił, że pójdzie poszukać Leny, której już jakiś czas przy nim nie było. Pobiegł do domu i wszedł do kuchni- nikogo tam nie było, w salonie tak samo, więc po cichu wszedł po schodach i skierował się w stronę pokoju, w którym „pomieszkiwali” Vic i Harry. Mulat myślał, że zastanie tam Lenę zacięcie rozmawiającą z Victorią na babskie tematy- tak jak zawsze. Wchodząc do pokoju zawołał „Gdzie jesteś? Len…” Nie dokończył, ponieważ zobaczył coś co rozdarło jego serce na pół. Zobaczył jak Lena całuje się z Harrym. 
Zayn czuł się upokorzony. Jego dziewczyna całowała się z jego przyjacielem. Czuł jak serce pęka mu na milion małych kawałeczków. Z jednej strony chłopak, przyjaciel, któremu ufał i uważał go za brata, a z drugiej dziewczyna, którą kocha… kochał- oboje go zdradzili! Poczuł się jak jakiś skończony frajer, który uwierzył pierwszej, lepszej, zapatrzonej w niego blondynce, że ta go kocha. 
Trzasnął drzwiami i zaczął szybko wychodzić z domu. Słyszał za sobą krzyk Leny „Zayn! To nie tak jak sobie wyobrażasz! Posłuchaj mnie! Zaaayn!” Lecz on nie reagował. „Nie? Tylko całowałaś się z moim najlepszym przyjacielem? Tylko!? No, bo przecież to nic takiego skoro masz chłopaka, prawda? Mamy XXI wiek… pewnie…” pomyślał. Miał już serdecznie dość tej głupiej sytuacji. Czuł się wykorzystany. Wykrzyczał „I … Wiesz co? Pomyliłem się co do Ciebie. Jesteś zwykłą zdzirą!” Chciał krzyczeć o wiele więcej, ale nie miał na to siły. Zgromił ją spojrzeniem i zrezygnowany udał się do…

Z dalszych myśli wyrwał go piękny zapach dochodzący z kuchni. Kiedy wszedł do środka przywitał się z Niall’em, który przygotowywał śniadanie razem z Leną. Blondynka ubrana była w białą sukienkę w czerwone kwiaty, czerwone baletki i jak zawsze- miała pomalowane usta na czerwono. Dziewczyna nuciła sobie coś pod nosem. Była szczęśliwa i uśmiechnięta. Tak jakby nic się nie stało, jakby tamtego incydentu nie było. Co chwilę śmiała się z blondynem. Ignorowała Zayn'a. Zachowywała się jakby go tam nie było. Chłopak czuł się nieswojo. Nie uzyskał nawet odpowiedzi na pytanie „Co na śniadanie?”. Wszystko wokół niego wydawało się takie inne… dziwne! Nagle do kuchni wszedł zaspany Harry, przeciągnął się i poczuł na sobie wzrok Leny i Zayn'a. Chłopak usiadł przy stole i przerwał tę męczącą ciszę, która panowała w pomieszczeniu przez jakieś piętnaście minut. 

-Wiecie gdzie jest Victoria?


-No właśnie nie. Od wczoraj jej nie widziałem. Myślałem, że jest z Tobą w pokoju. – odpowiedział Niall nieświadomy tego co wczoraj się zdarzyło.


-Ktoś inny był z nim w pokoju…- wybełkotał pod nosem Zayn. Na szczęście usłyszała to tylko Lena, która od razu zmierzyła Mulata.

-Nie było jej ze mną. Nadal nie ma…


-A kogo nie ma?- do kuchni wparowała Ana- Ja już jestem!- szeroko się uśmiechnęła.


-Wiesz gdzie jest Victoria?- Styles ponownie zadał to samo pytanie, lecz tym razem skierował je do Any.


-Nie wiem, wczoraj widziałam ją ostatni raz… – zastanowiła się przez chwilę- O już wiem! Jak szła na spacer. I później już…

-Jak to na spacer? Sama?- przerwał jej Niall.


-Tak sama. Ja i Liam zostaliśmy, żeby pilnować Harry'ego i Louisa, bo już byli trochę za bardzo nawaleni!- stwierdziła kierując swoje przeszywające spojrzenie na loczka.- Ale to jest teraz nieważne. Nie ma jej?- nie uzyskała odpowiedzi. Wszyscy zamyślili się. W pamięci szukali gdzie i o której godzinie po raz ostatni widzieli po przedniej nocy Victorię. Ciszę przerwał Louis.


-Co tak siedzicie?- sięgnął do lodówki po zimną wodę. Nikt się nie odezwał.- Eeej! Ja tu jestem!


-Tak wiemy, że tu jesteś Lou!- powiedziała Lena nakładając zapiekankę na talerz. Od razu zapytała czy nie widział Victorii- on zaprzeczył.


Wszyscy rozdzielili się. Zaczęli szukać Vic. Lou i Zayn szukali jej w domu, Harry, Niall i Ana w ogrodzie, a Lena i Liam pobiegli do sąsiadów. Po kilku godzinnych poszukiwaniach spotkali się w domu. Nie znaleźli jej. Wszyscy byli przerażeni, ale żadne z nich nie potrafiło nawet sobie wyobrazić tego co przeżywała Victoria. Oni mieli siebie, mogli się wspierać, a Vic? Nie miała nikogo! Była zdana na jakiegoś faceta, który się nad nią znęcał… Lena wpadła w panikę. Zawsze była nieokrzesana, ale wtedy to przechodziło wszelkie granice.


-Louis, Liam wy naprawdę jej nie widzieliście wczoraj?


-Nie!- zaprzeczył Lou i  chwilę się zamyślił- Ale miałem dzisiaj w nocy dziwny sen…


-Lous! Jeśli to znowu sen o tej kobiecie, Kevinie i marchewkach to nie, nie chcemy go jeszcze raz usłyszeć!- urwał krótko Harry, na co cała reszta zaśmiała się.


-Nie ee! Śniło mi się, że wczoraj tańczyłem przy ognisku jak tacy fajni pierwotni ludzie, później ktoś zaprowadził mnie do pokoju i zostawił. Najdziwniejsze było to, że chwilę po tym wstałem z łóżka i podszedłem do okna. Zauważyłem, że jakieś czarne, wielkie auto odjeżdża z piskiem opon… Przedziwny ten sen był…


-Louis Ty idioto! To nie był sen! A przynajmniej ta pierwsza część…- zaczął Liam- Tańczyłeś tak, a ja i Ana zaprowadziliśmy Cię do łóżka!


-Czekaj, czekaj… Skoro ta pierwsza część była prawdziwa to może druga też. – wtrącił Harry i błyskotliwie podniósł jedną brew.


-Myślisz, że…


-Że ktoś mógł ją porwać i właśnie tym samochodem z nią odjechać!- dokończył loczek ze smutkiem.


-Nawet tak nie mów! – skarciła go Lena, nerwowo bawiąc się zamkiem od czarnej bluzy, którą założyła wychodzą. –To nie może być prawda! To są żarty, a Victoria zaraz pewnie stanie w drzwiach i powie „Niespodzianka!”
- Lena była załamana, plotła wszystko co jej ślina na język przyniosła.

-Ale tak nie jest! Jej tu nie ma! Zrozum to…- krzyknął Harry chowając twarz w dłonie.

                                                                          ***

Tymczasem u Vic

Victoria nadal siedziała w szopie. Tym razem była sama. W nocy mężczyzna w czerni rozwiązał jej nogi i pozostawił ją samą w tym małym, drewnianym domku. Brunetka przez całą noc próbowała się wydostać. Drzwi były zamknięte na kłódkę, a okna zakratowane jak w więzieniu. Dziewczyna wyglądała przez zabrudzoną szybę. Widziała dużo drzew, wysokich drzew. Była w lesie. Lubiła samotność, lecz ten rodzaj samotności się jej nie podobał. Bała się, wiedziała, że zaraz przyjdzie ten mężczyzna i znów będzie ją dotykał, całował, a ona nie będzie mogła z tym nic zrobić. Nadal miała związane ręce.
Brunetka nic nie jadła. Była zmęczona, obolała, spragniona i głodna, lecz wtedy nie to zaprzątało jej głowę. Ona bała się, że ten facet może zrobić coś jej najbliższym np. Lenie, ale najbardziej obawiała się o Harry'ego. Wiedziała, że on jest gwiazdą i że może chodzić właśnie o niego. W jej głowie krzątały się różne myśli. 

Odeszła od okna w poszukiwaniu czegoś co mogłoby przeciąć sznury, którymi miała związane ręce. Poszukiwania szły jej bardzo żmudnie. To trudne kiedy próbujesz coś znaleźć, a ręce masz związane z tyłu… Nie szło jej to najlepiej, ale kiedy już udało jej się znaleźć jakiś mały pilniczek była szczęśliwa, a zarazem zdziwiona. Zastanawiała się w jakim celu temu mężczyźnie był potrzebny pilniczek… na środku lasu… w małej szopie. Wzruszyła ramionami i zabrała się do roboty, lecz nagle usłyszała brzdęk otwieranej kłódki. Usiadła szybko na podłodze i udawała, że śpi. 

-Dzień dobry kochanie! – podszedł do brunetki i pocałował ją namiętnie- Co jest? Kochanie włóż w to trochę uczucia! Nie bądź taka!


-Jedynym uczuciem jakim Cię darzę jest nienawiść!- powiedziała dziewczyna- Chcesz poczuć? Proszę bardzo!- Victoria napluła facetowi w twarz, która i tak do połowy była zakryta. On starł ślinę z brody i ust po czym przybliżył się do brunetki.


-Wiesz, że tego pożałujesz? – mimo tego, że byli sami, on wyszeptał jej to do ucha tak jakby nie chciał, żeby kto kol wiek inny go usłyszał i kopnął ją z całej siły w brzuch. Victoria zawyła z bólu i zgięła się w pół- Przepraszam Cię kochanie, ale zasłużyłaś sobie!

-Jj…eestee…ś uzależniony od słowa „kochanie”! – rzuciła pod nosem kuląc się z bólu. Mężczyzna przemilczał to i złapał Vic za rękę tak mocno, że dziewczyna  automatycznie wyprostowała się-Zostaw mnie!- krzyczała. 

On znowu zbliżył  się do niej. Całował ją, dotykał po całym ciele. Ona czuła się brudna, nie chciała widzieć już siebie, nie chciała nawet czuć swojego ciała. Odechciało jej się żyć. Kiedy już cała nadzieja, że może udać jej się uciec od tego mężczyzny, zniknęła, Victoria zauważyła, że facet nie zamknął drzwi. Brunetka pozwoliła na chwilę zbliżenia i kiedy wyczuła idealny moment- ze wszystkich sił, które zdołała zebrać ze swojego lichego ciałka, kopnęła go prosto w kroczę. On od razu ją puścił i złapał się w bolące miejsce. Victoria wykorzystała tę chwilę i wybiegła z szopy. Biegła jak najszybciej mogła. Bez celu błądziła w niewiadomym kierunku. Nie odwracała się. Przyspieszyła, ponieważ usłyszała ruch uliczny, jeżdżące samochody, lecz nie wiedziała skąd dochodzą te dźwięki. Nadal biegła przed siebie ignorując wciąż narastający ból brzucha…





***

Przepraszam za błędy.  

Witajcie :))

Dzisiaj troszkę mniej słów niż ostatnio, bo mniej/więcej 1500 :D
Mam nadzieję, że rozdział się spodobał chociaż trochę.
KOMENTUJCIE.

Mam do Was małą prośbę ;))
Jeśli dodacie komentarz i swoją opinię na temat rozdziału w nim, to odpowiedzcie przy okazji na kilka pytanek :D

1.     Kto jest waszym ulubionym bohaterem/bohaterką?

2.     Który rozdział spodobał Wam się najbardziej?

3.     Której parze kibicujecie :
Lena i Zayn,
Ana i Niall,
Victoria i Harry?

To teraz Tylko chciałabym podziękować za wszystkie komentarze, ponad stu obserwatorów i wszystkie wyświetlenia ! :*
Ja Was po prostu kocham !
Następny rozdział pojawi się jak będzie przynajmniej   30   komentarzy pod tym :D I proszę nie dodawać po kilka komentarzy( w sensie te same osoby)… naprawdę wystarczy jeden, ale treściwy. No więc pamiętajcie o 30 kom.
Taki sobie szantażyk. Zła ja.