Rozdział 11 "Wokół była krew... "

Był wieczór. Lena i Zayn siedzieli w jego pokoju. Louis, Liam i Harry siedzieli w salonie oglądając jakieś dziwne meksykańskie telenowele udając, że się wzruszają. Dosyć śmiesznie wyglądali siedząc na kanapie z chusteczkami w ręce i „płacząc”, ponieważ Liliana zdradziła Gierma. Niall i Victoria gotowali coś na kolację. Siedzieli cicho słuchając radia. Blondyn smarując naleśnika dżemem zaczął rozmowę:

-Mógłbym Cię o coś spytać?

-Pewnie. Z chęcią odpowiem.

-Gdybyś miała przyjaciela. Takiego od dzieciństwa, któremu zdradzałaś swoje wszystkie sekrety. Nawet te, w którym z moich… To znaczy tego przyjaciela koledze się kochasz… To czy po kilkunastu latach takiej szczerej przyjaźni mogłabyś się zakochać we mnie… To znaczy w tym przyjacielu?- wydukał. Na co dziewczyna zaśmiała się podrzucając naleśnika na patelni.

-Jeżeli byłby tego wart, a z Twojego wyjaśnienia sądzę, że byłby. To pewnie, że tak. A skąd takie pytanie?- spytała patrząc na blondyna przeszywającym spojrzeniem.

-Dobra, nie będę owijał w bawełnę… Mam taką przyjaciółkę. Z dzieciństwa. Nazywa się Ana. Ma piękne, długie rude włosy. Zawsze pachną jabłkami.- Po tych słowach po głowie Vic przeszła jedna myśl „No tak… Zawsze głodny”.- Kocham ten zapach. I ją też kocham. Zaczęła mi się podobać kiedy mieliśmy po piętnaście lat. Czuliśmy się przy sobie tak, swobodnie. Myślałem, że to chwilowe tak jak z resztą dziewczyn. Próbowałem zapomnieć, ale nie potrafiłem. W końcu przestałem się z nią kontaktować. Chciałem uciec od myśli, że nadal coś do niej czuję, ale ja już dłużej tak  nie mogę.

-No to na co czekasz? Na specjalne zaproszenie z napisem „Niall daj znać, że żyjesz…”?- Dziewczyna nakrzyczała na biednego żarłoka, a ten nadal nie był pewien, czy powinien się z nią kontaktować.- Masz!- powiedziała podając mu telefon do ręki.- Dzwoń tu i teraz!- Niall stwierdził, że nie wie co ma jej powiedzieć.- Jak nie wiesz co jej powiedzieć to coś zaśpiewaj… Boże jaki problem!- bąknęła pod nosem. Niall wybrał numer do Any…

Rozmowa telefoniczna

A: Hallo?
N: Yyy…  He-ej, Tu Niall. Pamiętasz mnie?
A: Niall? Nie znam żadnego takiego…
N:Naprawdę nie pamiętasz mnie? To ja Niall Horan. Ten stuknięty blondyn, kochałaś się w Simonie, moim kumplu…
A: Ej, ej , ej… Nie zapędzaj się, bo mi zaraz cały życiorys opowiesz.  No jasne, że Cię pamiętam czubku. Nie rób ze mnie takiej głupiej.
N:No tak zapomniałem.
A: O czym?
N: O tym, że zawsze robisz mnie w balona! I nienawidzisz kiedy to mówię...
A:Dobra, nie marudź tyle. Po co dzwonisz?
N:Z nudów, co tam u Ciebie słychać. Długo nie rozmawialiśmy.
A:Wspomniałeś coś o Simonie, prawda? No tak byłam z nim… Byłam. Zdradził mnie prostak jeden. <Ktoś zawołał Anę>
N: Mama Cię woła?
A: Nie! Moja mama już ze mną nie mieszka. Moi rodzice się rozwiedli.
N: Dlaczego?
A: Mama była w ciąży. Urodziła trojaczki. Przy porodzie okazało się, że dzieci są ciemnoskóre. I, że mama zdradziła tatę z jakimś murzynem na wyjeździe służbowym.
N: Co!? Nie wierzę…
A: Ja też nie mogłam w to uwierzyć. Mama nas zostawiła i wyjechała z tym facetem do Afryki wychowywać tę bandę murzyniątek.
N: Wiem, że to dziwnie zabrzmi, ale teraz przynajmniej nie jesteś jedynaczką…
A: Żartowałam głupku! Zawsze wierzyłeś we wszystkie moje kłamstwa.
N: Kiedy Cię spotkam… Obiecuję, odegram się. Ja Ci uwierzyłem.
A:Jestem dobrą aktorką, przecież wiesz! Teraz to już na serio mama mnie woła. Idę pa!
N: Na razie!

Niall rozłączył się i odłożył telefon na stół. Rzucił wzrokiem na Victorię i patrzył na nią zdumiony przez jakąś minutę. Dziewczyna stała z patelnią w ręce i płakała ze śmiechu zatykając usta ręką. „Żałuj, że nie widziałeś swojej miny” Nadal śmiała się z blondyna. „Ja Ci uwierzyłem…” Naśladowała go. Po dosłownie chwili brunetka przetarła oczy ręką i uspokoiła się. „Przepraszam.” Rzuciła i uśmiechnęła się szeroko. Niall podszedł do niej i mocno ją przytulił. „A to za co?” Spytała. On wyjaśnił, że gdyby nie Victoria, to on nadal siedziałby i zastanawiał co zrobić. „Nie ma za co! A teraz z łaski swojej puść mnie, bo przypalę naleśnika” Blondyn odkleił się od niej i z uśmiechem od ucha do ucha dołączył do reszty chłopaków nadal oglądających ten denny serial. Nagle Victoria usłyszała stukot zamykanych drzwi. Zdziwiła się, bo chłopaki raczej nie wychodziliby skoro czekają na kolację. „Victoria? Jesteś?” po usłyszeniu tych słów czuła, że szykują się kłopoty. „O nie! Tylko nie to… nie teraz!”- pomyślała i wybiegła z kuchni udając się do korytarza, w którym zastała swoją ciocię przyglądającą się Harry'emu, który gdy usłyszał, że ktoś krzyczy- wybiegł sprawdzić co się dzieje. „Kto to jest?” ciocia spytała zezłoszczona i zmierzyła chłopka od góry do dołu. „Kolega. Nazywa się Harry”- wyjaśniła i wskazała ręką  w stronę kuchni, żeby kobieta się tam udała. „W tej chwili wszystko mi wytłumacz młoda panno!”- powiedziała wchodząc do kuchni.

-Ciociu teraz daj mi wszystko do końca opowiedzieć!- Victoria wyjaśniła wszystko. Sylwia patrzyła na dziewczynę, wzrokiem, z którego nie można było jednoznacznie wywnioskować jak reaguje. Kobieta była jednocześnie zła, zaskoczona i rozczarowana. Kiedy brunetka skończyła opowiadać o co w tym chodzi, spytała –Jesteś na mnie zła, że pozwoliłam im tu nocować?

-Nie.

-Nie jesteś na mnie zła? – zdziwiła się.

-Nie jestem zła za to, że oni tu są, tylko za to, że nie powiedziałaś mi o niczym!

-Ale ciociu…

-Mogłaś przynajmniej zadzwonić?!

-Przepraszam, nie pomyślałam o tym…

-„Nie pomyślałam o tym” –Sylwia krzyczała- Wiesz… zawiodłam się na Tobie. Myślałam, że mi ufasz?!

-Ufam ale…- kobieta przerwała jej:

-Ale? – spytała i zauważyła, że Vic próbuje powstrzymać płacz. „Przepraszam Cię ciociu.” Wydukała. – Wyproś ich stąd! Każ im się wynosić! I to już!

-Co? Nie! Nie ma mowy… Nie zrobię tego!

-Dobrze. Jeżeli następnym razem będziesz miała jakiś problem to do mnie nie dzwoń!-  nadal krzyczała podkreślając każdy wyraz poprzez gestykulację rękami. Victoria nic już nie mówiła… Płakała. Chciała, żeby ją ktoś przytulił. Pocierała ramiona rękami, tak jakby to miało jej pomóc. Czuła pustkę. Czuła, że pęka jej serce. Osoba, którą Victoria kochała najbardziej właśnie nie potrafi jej zrozumieć… Patrzyła na ciotkę przepraszającym wzrokiem, lecz nie potrafiła nic z siebie wydusić.

-Zawołaj Lenę! Wraca do domu. Teraz. – powiedziała. Brunetka nadal się nie odzywała. Po chwili spojrzała na telefon. Dostała sms’a od blondynki siedzącej na górze. „Powiedz jej, że mnie tu nie ma! Wymyśl coś. Proszę Cię!”- skasowała wiadomość i unikała kontaktu wzrokowego z kobietą stojącą przed nią.

-Leny tu nie ma…

-Gdzie jest? To sms od niej prawda?  -Vic zaprzeczyła kiwając głową. -Nie potrafisz kłamać. To od niej.

-Nie! To nie od niej. Leny tu nie ma nie rozumiesz?

-Zmień ton!- zwróciła uwagę Victorii.

-Nie! Miałam w Tobie poparcie! A Ty nawet nie próbujesz mnie zrozumieć. Leny tu nie ma!- krzyczała wciąż płacząc.

-Kłamiesz!

-Wyjdź!

-Co?- Sylwia nie wierzyła w to co właśnie usłyszała.

-Lepiej wyjdź zanim powiem o jedno słowo za dużo!- powiedziała Victoria. Udała się do korytarza i otworzyła drzwi.

-Dobrze wyjdę, ale powiedz Lenie, że jeżeli do końca dzisiejszego dnia nie zjawi się w domu to na razie nie ma po co się tam pokazywać!- wykrztusiła i wybiegła  z domu. Dziewczyna trzasnęła drzwiami. Oparła się o ścianę i osunęła się po niej chowając twarz w dłonie. Nadal płakała.

-Co się stało?- spytał zdenerwowany Harry. Brunetka nic nie powiedziała.- Powiedz mi co się stało?- powtórzył pytanie- Victoria? Błagam Cię powiedz coś…


-Co mam Ci powiedzieć? Właśnie straciłam osobę, której bezgranicznie ufałam!- Harry stwierdził, że to ich wina (Chłopaków)- Nie to nie wasza wina, tylko moja. Co mi szkodziło wykonać jeden mały telefon do cioci? Jestem beznadziejna…


-Nie prawda, nie jesteś!- zaprzeczył i przytulił do siebie krzyczącą dziewczynę.- Już Cii, ciii. Jestem przy Tobie. Już cicho… - pocałował ją delikatnie w czoło i kciukiem otarł ciągle płynące łzy – Wszystko będzie dobrze! Zobaczysz …


-Nic nie będzie! Rozumiesz? Nic. Wy wyjedziecie, a ja zostanę tu sama!


-Nie zostaniesz! Obiecuję! Nie myśl o tym teraz. Uspokój się. – dziewczyna obiecała, że już będzie spokojna i nie będzie krzyczeć. Powiedziała Harry'emu, że bardzo go kocha… Vic zaczęła czuć się bezpiecznie. Czuła, że może polegać na Harry'm.  Siedzieli tak przytuleni do siebie przed długi czas. W końcu dziewczyna zasnęła. Loczek zaniósł ją do sypialni i położył na łóżku, po czym sam zasnął obok niej.

                                                                     ***

Godzina- około 3 w nocy.

Victoria obudziła się. Spojrzała na zegarek i na śpiącego Harry'ego. Uśmiechnęła się i pocałowała go w policzek. Wyglądał tak słodko… Zrobiło jej się zimno. Zorientowała się, że ubrana jest w to samo co w dzień, czyli czarne, krótkie spodenki, niebieską bokserkę i  trampki tego samego koloru co spodenki. Dopiero wtedy przypomniała sobie ten cały incydent związany z ciotką… Stwierdziła, że pójdzie wziąć gorącą kąpiel. Zeszła na dół ze swoją czerwoną  pidżamą w szare serduszka. Nalała do wanny ciepłą wodę i wlała całą masę pięknie pachnących olejków. Zdjęła z siebie ciuchy i rzuciła je na pralkę. Weszła do wanny. Myślała, słuchała muzyki, nuciła sobie różne piosenki. Leżała tam dziesięć minut, dwadzieścia, pół godziny, godzinę, dwie… 

-Victoria. Co Ty tam tyle robisz? Obudziłem się jak wychodziłaś i ciebie ciągle nie ma! Dalej w łazience siedzisz.- śmiał się Harry- Słyszysz mnie? Eej!- Chłopak zaniepokoił się. –Victoria wchodzę do środka!- powiedział i odczekał chwilę, ponieważ myślał, że dziewczyna będzie protestować tak samo jak rano- Wchodzę…- nacisnął na klamkę. Wszedł, rozglądnął się po pomieszczeniu i zobaczył Victorię. Leżała na podłodze owinięta białym ręcznikiem. Wokół dziewczyny wszędzie była rozlana krew …

***

Witam ^^
Na początku : bardzo Wam dziękuję za wszystkie komentarze (mam nadzieję, że komentarze dodane 1 kwietnia nie były żartem) :D , dziękuję za wszystkie wejścia, których jest już ponad 5000 :) oraz dziękuję za 69 obserwatorów! :> 
Nawet nie wiecie ile to dla mnie znaczy !! :**
Ja Was po prostu Kocham ! <3

Spodobało Wam się takie, krótkie wprowadzenie nowej bohaterki (Any)??
A jak zareagowałyście na To, że Vic postawiła się swojej cioci?
Victoria we krwi… Zaskoczone? Jak myślicie co jej się stało ?

Dzisiaj nie będę wam podawać zapowiedzi następnego rozdziału… Same się domyślcie ;P

***

Jeśli spodobało wam się opowiadanie- zapraszam do odwiedzenia zakładki „Informowani”Możecie tam zostawić jakiś namiar na siebie (np. gg lub swój blog) i wtedy będziecie na 100% poinformowane o nowych rozdziałach.

Wczoraj kończyłam pisać 18 rozdział... Ale tam się będzie działo, uff już się nie mogę doczekać, aż się z Wami podzielę tymi rozdziałami. :D
Więc jeżeli chcecie szybko się dowiedzieć co będzie się dalej działo to bardzo proszę o szczere komentarze :)